هنگامی که طلیعه جنگ جهانی دوم در قاره کهن در حال ظهور بود در آن سوی اقیانوس اطلس، وزارت جنگ آمریکا به دنبال یک خودروی سبک شناسایی با توانایی عبور از زمینهای سخت می گشت. پس از انتشار خودروی مورد نیاز ارتش، کارخانه های خودروسازی آمریکا نمونه های گوناگونی از خودروهای سبک خود را به ارتش ارائه دادند. در روز 23 سپتامبر 1940 شرکت خودروسازی آمریکن بانتام نمونه ای را ارائه داد که می توان آن را اولین پیش نمونه آنچه که بعدها جیپ نامیده شد دانست. رقبای اصلی بانتام، شرکت ویلیس و غول اتومبیل سازی آمریکا، شرکت فورد، بودند. در نهایت و پس از اتمام آزمایشهای نیروهای زمینی، ضرورتهای جنگی سبب شد که هر 3 خودرو به عنوان برنده طرح شناخته شوند و هر کدام موظف شدند که 1500 دستگاه خودرو به ارتش تحویل دهند.
نیروی زمینی در مرحله دوم سفارش تصمیم گرفت که از یک خودروی استاندارد به جای سه نمونه قبلی استفاده کند. سفارش بعدی 16000 دستگاه بود و شرکت ویلیس به دلیل موتور قویتر برنده شناخته شد. در اکتبر سال 1941 معلوم شد که توان شرکت ویلیس برای ساخت این تعداد خودرو کافی نیست و نقشه های خودروی جدید به کارخانه فورد فرستاده شدند تا قسمتی از بار تولید بر دوش فورد بیفتد. این خودرو همانی است که امروزه به نام جیپ شناخته می شود و فورد و ویلیس به صورت مشترک در حدود 64800 دستگاه از آن را در طی سالهای جنگ جهانی دوم تولید کردند.
جیپ، خودروی کوچک چندکاره و پرقدرتی از کار درآمد. نام جیپ از حروف اول کلمه General Purpose گرفته شده است و نشان می دهد که این خودرو تواناییهایی بیش از خودروهای معمولی دارد. توانایی عبور از زمینهای سخت همانند یک تراکتور و سرعت و قدرت مانور یک اتومبیل معمولی در جیپ جمع شده اند.
جیپهای اولیه جنگ جهانی دوم توسط سربازان آمریکایی، پیپ نام گرفته بودند. این جیپها 3 متر طول و 5/1 متر عرض داشتند و می توانستند 6 سرباز را در خود جای دهند. سرعت جیپهای این دوران به 105 کیلومتر بر ساعت می رسید.
نکته ممتاز جیپها موتور قدرتمند و توانایی نیرو دادن به هر دو محور خودروست. این ویژگیها به همراه چرخ پهن به جیپ اجازه می دهد که عملکرد خارج از جاده بالایی از خود به نمایش بگذارد.
در طی جنگ جهانی دوم و به دلیل نیازهای جنگی، تولید جیپ با سرعت هر چه تمامتر دنبال شد. ارتش آمریکا با سخاوتمندی، جیپهایش را به ارتشهای همپیمان خود نیز واگذار کرد. حتی 51000 دستگاه از جیپها به ارتش سرخ تحویل داده شد تا در جبهه روسیه در برابر آلمانها به کار گرفته شوند. ژنرال آیزنهاور، فرمانده متفقین در اروپای غربی، جیپ را یکی از سلاحهای اساسی می دانست که تاثیری بسزا در به پیروزی رساندن متفقین داشت.
پس از پایان جنگ جهانی دوم، شرکتهای اتومبیل سازی زیادی به ساخت خودروهای مشابه جیپ روی آوردند. خودروهایی مانند لندرور انگلیسی یا لندکروز ژاپنی نمونه های معروف کپی برداری شده از شمایل جیپ می باشند. در میان کشورهایی که به ساخت یا مونتاژ جیپ روی آورده اند می توان از کشورهای آرژانتین، استرالیا، ایتالیا، اسپانیا، ایران، بلژیک، برزیل، پرتغل، ترکیه، چین، ژاپن، فرانسه، فیلیپین، کانادا، کلمبیا، کره جنوبی، مصر، مکزیک، هلند و هندوستان نام برد.
در سال 1965 برای نیروی زمینی آمریکا، که درگیر جنگ ویتنام شده بود، جیپ جدیدی با نام ام 715 طراحی و ساخته شد. این جیپ کارکرد بسیار موفیت آمیزی داشت و تحت لیسانس در کشورهای زیادی از جمله ایران تولید شد. امروزه این جیپ در ایران به نام آهو یا سیمرغ شناخته می شود.

جیپهای مدرن می توانند با سرعتهای بالا و بار سنگین، به راحتی در جاده و خارج از جاده حرکت کنند. امروزه انواع گوناگونی از این خودرو برای مصارف شخصی و نظامی ساخته شده و در تمامی جهان پخش شده اند. جیپ به اندازه ای در فرهنگ آمریکاییها تاثیر گذاشته که حتی از کلمه جیپ واژه هایی گرفته شده و در مکالمات روزمره به کار می رود؛ مثلا فعل جیپی یعنی رانندگی در زمینهای سخت و ناهموار یا جیپر یعنی صاحب جیپ.
دنیای نظامی و غیرنظامی هیچگاه جیپها را فراموش نخواهد کرد. طراحی خودرویی با الگوی متفاوت و کارآیی بهتر از جیپ و ساختمان ساده تر از آن، حداقل در آینده نزدیک، بسیار دور از ذهن می نماید.